Abel Tasman National Park en 224 haarspeldbochten

Midden in de heuvels in de buurt van Tasman, Richmond en onooglijke gehuchtjes stond ons volgende onderkomen in Upper Moutere. De beheerders waren helemaal up to nature. Dus alles katoen op de bedden en in de keuken en badkamer. Eigen gemaakte zeep en shampo bars. Water tanks, geen drinkwater, een selfsupporting boerderij. Dus plastic was uit de boze en restjes eten of kook afval moest erg goed apart gehouden worden. Toen we onze afval doos na 1 dag zagen, zat daar veel plastic bij. Tja, boodschappen in de supermarkt. Onderweg kwamen we een beschermde vogel tegen, een Kewa, en een kampeer plaats waar je ook goud kon zoeken. Prachtige vergezichten. De volle dag daar hebben we benut met het rijden naar het Abel Tasman Natural forest. Om daar te komen kon je alleen per boot en aan wal gaan moest met opgestroopte broekspijpen en blote voeten. De voet van het immense bos met bergen en wandelpaden was interessant genoeg. We kozen ervoor om aan de landkant er omheen te rijden richting Takaka. Dat hebben we geweten. 224 haarspeldbochten heen en dus ook weer terug. Prachtige tocht maar wat een bochten. We realiseerden ons wat te laat dat we dezelfde weg ook weer terug moesten nemen. Vandaag ging de tocht op tijd naar Picton. En jawel, weer door de bergen en pittige bochten. Er werd veel aan de weg gewerkt dus was er vaak een stop. Hele stukken van wegen waren weggeslagen. Ook de zwaarste vrachtwagens gaan langs deze route. We kwamen goed op tijd bij de boot aan en varen nu naar Wellington door fjorden heen. Ons avontuur van bijna een maand op het Zuidereiland is helaas afgelopen. Het is een deel van Nw Zeeland waar bergen, heuvels, schapen, kalfjes( hele weilanden vol),koeien, stieren en herten de overhand hebben. Daartussendoor wonen mensen en lopen wegen. Het was ongelooflijk mooi. Inmiddels is de hele serie van de 7 zussen van Lucinda Riley op de e- reader uitgelezen. Wellington wacht op ons en nog veel meer. We genieten nog steeds enorm.