Een weg langs de zee

Het ene verhaal wordt nog mooier dan het andere. Nadat we nog even naar de wijngaard van Jaco zijn geweest om onze bestelde wijntjes op te halen die hij al erg goed had verpakt, reden we via Seddon door naar Kaikoura. De weg liep tussen de bergen en zee door en op heel wat plekjes stap je uit om het donkere strand, stenen en afvalhout te bekijken. Er liggen veel rotsen in de zee. Net wanneer we denken een walvis of zeehond te spotten blijkt het een rots te zijn. Er zijn verschillende plekken waar je zeehonden kunt spotten. Bij de plek Ohua stappen we uit terwijl de stank ons tegemoet komt. We staan op een soort steiger boven een zeer rotsachtige strand en zien de ene zeehond na de andere in de zon liggen, naar zee hobbelen, er vandaan komen, erin zwemmen , vechten enz. enz. Wat een spectaculair gezicht. Ook heel veel jonkies nog, een heel bijzondere aanblik. Verder door naar onze eindbestemming van deze dag. De bergen worden hoger en we wanen ons in Oostenrijk of Zwitserland met al die besneeuwde toppen. Toch wel bijzonder dat een hoge besneeuwde berg van 3000 meter zo vlak aan zee ligt. Vlak voor Kaikoura ligt ons volgende logeeradres. Een echt huisje waar we met z’n tweetjes 3 dagen in logeren. Door het raam de bergen , met een wijntje in onze hand zitten we buiten op de veranda in een heerlijk zonnetje met zicht op de sneeuw met in onze rechter ooghoek de zee. Hoe paradijselijk kan het leven zijn. We boeken voor de volgende dag een whaletour en hopen dan ook echt walvissen te zien. In de plaatselijke supermarkt komen we ook Nederlanders tegen die dezelfde toer hebben gedaan maar geen vin hebben gezien. Afwachten dus.